Fuliyama Dancer

Buraya yazdıklarım sadece basit bir hikaye ve eminim çoğu kişi bu hikayeden sıkılabilir ve diyebilir ki hiç de heyecan yok içinde. Ama ben, tam da basitliği özlediğim için, yaşadığım basit anları aktarmak istedim yine de. Kendim için yapmak istedim bunu, çünkü görünenin ardında yatanı derinlemesine gözlemlemek ve sindirmek istedim. Bugün işe gitmeme kararı aldım. Epeydir işimde süre giden gerginlikler ve enerji uyumsuzlukları yormuştu beni. Ben de final dönemini bir fırsat bilip, gitmeyeceğimi bildiren bir mesaj attım iş yerime. Artık bu işle aramdaki bağ koptu kopalı, kendime daha çok değer ve zaman verme isteği günbegün arttı, ve işsiz kalma pahasına, artık sadece kalbinin sesini dinleyen biri oldum çıktım. Böylece bu günü basit ve sakince geçirmeye karar verdim. Eşim sabah işe giderken, bugün tüm işe gidenlerden farklı bir gün yaşayacağım dedim kendime. Sabah güneşi ışıl ışıl aydınlattı evimizi ve kedişleri. Ben de önce onları besledim ve sevdim. Sonra evi toparladım, çamaşır koy...

Hayatımdaki döngülere baktığımda, her bir sürecin sonunun benim "gidişim" in başlattığını görüyorum. Ankara'dan gişim mesela yeni bir döngünün başı olmuş. Benim gişimle sadece kendi hayatım değil, geride bıraktıklarımın, yani ailem ve dostlarımın da hayatları değişmiş. Kendi hayatımda da ne zaman eskiyi bırakıp yeniye "gitsem", ivme kazanmış bazı şeyler. Hızlanmış birden bire. Oysa ne zaman gitmeyip kalsam bir yerde, herşey banal bir tekrar ve kısırdöngüye dönüşmüş, ta ki ben bunalıncaya ve yeniden gitmeye karar verinceye kadar. Farkettim ki hayatımdaki ve diğerlerinin hayatlarındaki değişimin ilk öncüsü ben olmuşum hep. Bunu şimdi, yani yeni bir gidişin eşiğinde farketmek, tanımlanamaz duygular yaratıyor içimde. Hep böyle mi olacak sorusunu sordurtuyor ister istemez... Oysa yaşamımdaki tüm ilkleri böyle yaşadım ben. Tüm sevinçleri, aşkları, hüzünleri ve yıkımları. Eşimle de böyle evlendim, yogayla da böyle tanıştım ben. Hep ilk giden oldum. İçimdeki o hiç...