ilk giden olmak...

Hayatımdaki döngülere baktığımda, her bir sürecin sonunun benim "gidişim" in başlattığını görüyorum. Ankara'dan gişim mesela yeni bir döngünün başı olmuş. Benim gişimle sadece kendi hayatım değil, geride bıraktıklarımın, yani ailem ve dostlarımın da hayatları değişmiş. Kendi hayatımda da ne zaman eskiyi bırakıp yeniye "gitsem", ivme kazanmış bazı şeyler. Hızlanmış birden bire. Oysa ne zaman gitmeyip kalsam bir yerde, herşey banal bir tekrar ve kısırdöngüye dönüşmüş, ta ki ben bunalıncaya ve yeniden gitmeye karar verinceye kadar. Farkettim ki hayatımdaki ve diğerlerinin hayatlarındaki değişimin ilk öncüsü ben olmuşum hep. Bunu şimdi, yani yeni bir gidişin eşiğinde farketmek, tanımlanamaz duygular yaratıyor içimde. Hep böyle mi olacak sorusunu sordurtuyor ister istemez... Oysa yaşamımdaki tüm ilkleri böyle yaşadım ben. Tüm sevinçleri, aşkları, hüzünleri ve yıkımları. Eşimle de böyle evlendim, yogayla da böyle tanıştım ben. Hep ilk giden oldum. İçimdeki o hiç ölmeyen özgürlük rüzgarı, beni hep bir yerlere götürdü ve dalga dalga yayılan değişimler yarattı çevremde. Bazen rüyalarımdan, bazen içimdeki sesten, bazense, karşılaştığım bir yabancıdan ilham aldım ve hep o ilk adımı ben attım. Bir yanım beni geriye çekse de, eninde sonunda yenik düşmesini bildim. Ve gittim. Gidişimle, değiştim. Gidişimle değiştirdim. Gidişimle, yol çizdim ve yürüdüm, izlerim kaybolana dek... Şimdi, yeni bir yolun eşiğinde, ilk giden olmanın, hayatımda sürekli tekrarlandığını fark etmek, garip bir hüzün bıraktı içime. Belki de ilk defa yorgunluğumu fark ettim. Ve aynı hüzün, huzur getirdi içime, çünkü yaşamın kendisinin ruhumdan böyle aktığını hissettim.... Fu'ya...