Yeni yılda

Yeni yılda, kendini yenileyebilmek en zoru gibi gözükür. Ama şöyle bir bakmak yeterlidir geçmişe. Ne kadar çok şeyden geçtiğimize. Hangi acıların bizi gereksiz yıprattığına, hangilerinin bizi büyüttüğüne. Yeni bir yılda yinelemedim kendimi. Bir değişiklik yaptım kimsenin bilmediği. Gülümseyerek bir sır daha kattım özüme. Artık biliyordum eskisi gibi olmadığımı. Çünkü yaşamama izin veriyordu benliğim yeni Fulya'yı. Böylece izin verdim yeni yılda beklentisiz sevmeye, yeri geldiğinde susup, yeri geldiğinde korkularımı terk etmeye. Bir insana bağlanmadan yanında olmayı seçtim, anın içinde. Geçmiş ve gelecekle dolurmamayı tercih ettim düşüncelerimi. Özgürdük ikimiz de. Her an çıkıp gidebilirdik birbirimizden, yeni hayatlara, katılmak için insan olmanın yeni deneyimlerine. Her an sevebilirdik bir başkasını daha, belki birbirimizden de fazla. Ama güzelliği buydu özgürce sevebilmenin. Bir insanın değerini, paylaşılan "an"larda bilmenin. Güzelliği buydu kaybetmeyi bilerek, kazanabilmenin. Sabırsızlığa yenik düşmeden belirsiz kalabilmenin.

Yaşamın "bitişler" sayesinde ilerlermesine izin vermekti, yenilenmek. Gidenin ardından gülümsemek. Yeri geldiğinde onu kendi elinle bir başkasına verebilmek. Yas tutmadan bakabilmekti terk ettiğin sevgilinin yüzüne, onu sevmek. Çünkü herşeye rağmen değerdi, ölümü bilmemize rağmen yola devam edebilmek.