Daphne
Ulu bir dağın eteklerindeki efsane
Apollo'dan kaçarken ağaç olmuş Defne'nin hikayesini bağışlar ormana
Nehir kızı Defne, evlenmek istemediği Apollo'dan uzaklaşmak için
Kendi isteğiyle dönüşür ağaca...
Bacakları kök salarken toprağa,
Kollarını göğe uzatır ve bırakır ruhunu sonsuza
Gözyaşları reçine, saçları, dalganalan yapraklar oluverir, rüzgarda...
Artık sessizliktir gözleri... huzurdur yüreği...
Çünkü yerle gök arasındaki bir köprüdür bedeni
Yine de bazı geceler, ormanın içinden yankılanır ağlayan bir kadın sesi
Merak içinde bırakıp, korkutsa da kimisini,
Defne'den başka kimse bilemez nedenini...
Yorumlar
Ne kadar güzel bir metin şiir tarzında. Ve ne hoş bir adayış senin tarafında Dafnea ya. Gerçekten kadın bedenli.
Benim için çok çarpıcıydı senin sözlerin olan,
"Sessizlikti Gözleri"
Ve ne kadar acıdır konuşmayan yada konuşamayan gözler. Bunu tekrar farkettirdiğin için sonsuz teşekkürler.
Giderken aklımda sessizlik olan gözler.....
Sevgiyle...