19.09.2009

19.09.2009 Foça

geniş düzlüklerin ortasında biten yalnız ağaçları hep sevmişimdir
belki de iç anadolunun hüzünlü insanını görürüm o ağaçlarda
doğduğum coğrafyanın rüzgarı bağrına basan topraklarını
egenin çalkantılı, değişken ve güvenilmez çoğrafyasında arayışım bundandır belki de...

günün gidişini selamlayan, rüzgara boğun eğmiş bir ağaçla, yeniden doğuşumu kutladım başbaşa...
ve içimden tek bir dilek aktı sonsuzluğa:
hayat rüzgarını olduğu gibi kabullenmek
ve bu kabullenişle
köklerimi en derine salıvermek...


Yorumlar

Kızıl dedi ki…
Merhabaaaa.

Geçtiğimiz günlerde Antalya'ya bir kaç günlüğüne yol aldık. Bu yolculukta hem gidişimde, hem de gelişimde geniş düzlüklerde yer alan tek ağaçlara takıldı gözüm. Hüzün vardı hep.. Hep hüzün...
Fuliyama dedi ki…
Merhaba sevgili Pandora,

Evet hüzün var böyle coğrafyalarda..ama ilginç bir şekilde, huzur da var...huzurun içinde hüzün, hüznün içinde huzur var...ne garip di mi:)

sevgimle....
İDEA dedi ki…
İyi ki doğmuş güzel yürekli ruhdaşım benim.
O dilekten bir tanede ben tuttum senin için.Hemde çok derinden.
Fuliyama dedi ki…
ruhdaş ve nerdeyse doğumdaş arkadaşım benim!:) varlığına sonsuz teşekkürler...

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sarı Gagalı Siyah Kuş

Fu (Japonca Rüzgar)

Karadeniz, Yente Yaylası ve diğerleri...