En sevdiğim yazardan...
Yılın her ayrı günü yalnızca bir tek kişiye sunulmuş bir armağandır-en mutlu olana. Öteki insanlar onun gününü kullanırlar, güneşin keyfini çıkarır ya da yağmurdan yakınırlar, ama günün asıl sahibinin kim olduğunu bilmezler hiçbir zaman; o talihli kişi ise onların bu cehaletinden büyük zevk alır, çok eğlenir. İnsan hangi günün kendisine nasip olacağını tam bilemez, hangi önemsiz ayrıntıyı ömür boyu unutmayacağını da: su kıyısındaki bir duvarın üstünde titreşen yansımış gün ışığı mı, bir çınar yaprağının döne döne yere düşüşü mü? Zaten çoğu kez, yalnızca geriye baktığında kavrar o günün kendisine ait olduğunu, takvimin yaprağını koparıp, buruşturup masanın altına attıktan, üstündeki rakamı unuttuktan çok çok sonra anlar. Vladimir Nabokov Bir Gün Batımının Ayrıntıları s.295 Photo : Yedi Göller 2003