Uzak diyarlardan masallar getirir rüzgar. Hiç tanımadığın, bilmediğin insanlara dokunup gelmiştir buraya. Onların tenlerini bana aktarır adeta. Yüzlerini hiç görmesem de, isimlerini hiç bilmesem de, benden önce onlara dokunmuştur. Benden sonra, başkalarına. Belki de bu yüzden çok severim rüzgarı. Varoluşla bağımı tensel olarak koruduğu için. Yine de, sadece tenime değil, tüm duyularıma dokunur rüzgar. Hiç göremeyeceğim diyarlardan kokular getirir bana. Hafızamda görüntüye dönüşen anıları canlandırır bir dokunuşla. Bir de sesi vardır ki, tüm mırıldanmaları, haykırışları, kahkahaları ve kimsenin duymadığı o sonsuz iç sesleri; yani var oluşun yaratımda olduğu tüm o anları, içinde biriktirip fısıldar tüm dünyaya. Tam bir gezgindir rüzgar. Heybesinde hep bir önce geçtiği yerlerin hediyelerini barındıran. Gördüklerini, duyduklarını, kokladıklarını, tattıklarını ve tüm bildiklerini başka
Her önün bir arkası vardır. Evimin arka penceresi ise binaların arasına sıkışmış "Susuz Dede" parkı denilen minik bir tepeye bakıyor. Oturduğum mahallenin, yani Göztepe'nin adının "Göz"gibi yuvarlak olan bu tepeden geldiği söyleniyor. Rumların zamanında ise bu tepenin adı "Ayos Agapi", yani sevgililer tepesi olarak anılmaktaymış. Şimdi "Susuz Dede"olarak anılmasının nedenine gelince, burada susuzluktan ölen bir ermişin yatır mezarının bulunduğu rivayet ediliyor. Cuma günleri insanlar buraya adak adamak için geliyorlar. Tepenin yan tarafı ise eskiden taş ocağı olup, içinde pek çok mağara barındırıyor. Ney yazık ki, park biraz bakımsız bırakılmış ama yine de Ankara'nın bol yeşiline alışmış biri için buraya denk düşmem büyük şans:)
Yorumlar