Penceremden...


her günbatımında
sessizleşir özüm, uzağımda...
 tüm istekler ve arzular, 
tüm korkular ve hayallerden
soyunur benliğim usulca
ve bir "an" lığına 
insanlığımı terk edip süzülürüm
giden güneşin ardında...
bedenimi pencerede bana bakarken bırakıp
kaybolurum günle gecenin son kez buluştuğu ufukta...


Yorumlar

sufi dedi ki…
Güneşle birlikte süzülüp gidiyorsa bedenin, ruhun ve özünün sabahı mı beklemesi gerekiyor kavuşmak için?
nilüfer dedi ki…
Fumm,ne muhteşem bir an ki; paylaştığın, her"gün" kendi kıyamını güneşin batışıyla yaşıyor..alev alev kendinden yana yana teslim oluyor..hamuş...
İDEA dedi ki…
O ''Anın'' kollarında bir rask başlarya hani.Bilmesende ayak uydurmaya çalışırsın.Bir öne,bir arkaya.Gece ve gündüz gibi.Ama gri değil.Yo yo gri değil.Renklerin cünbüşünde yüzen biri için gri yok oluştur.Oysa yeni başladık.Nereye hemen böyle.
Fuliyama dedi ki…
Sufi,
Her sabah ruh kavuşmaz mı bedene? Rüyalar aleminden, geri dönerken uyanan bedenine...

Düş,
Günün sonunda teslim oluyoruz yarattıklarımıza, güneş batarken biz de batıyoruz kendi denizimize...

Idea,
Buradayım, andayım, yanındayım...

an'ıma eşlik ettiğiniz için sonsuz teşekkürler hepinize...

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sarı Gagalı Siyah Kuş

Fu (Japonca Rüzgar)

Karadeniz, Yente Yaylası ve diğerleri...