"an"lamak...

Bugün, hayvanları neden bu kadar sevdiğimi, onlarla beraberken neden bu kadar mutlu ve sevgi dolu olduğumu anladım. Çünkü onlarlayken tümüyle anda kalabiliyorum. 

Sabah kahvaltıdan sonra, yağmurun üstüne açan bir İzmir güneşini selamlamak üzere, aldım maviş şezlongumu ve attım kendimi minik bahçemize. Zümrüt hiç kaçırmadı bu anı ve hemen yanımda bitiverdi tabi. Oturdum ve Zümrüt'ü izlemeye, onunla "bir" olmaya başladım. Onunla birlikte doğanın her hareketini, her sesini, her kokusunu içimde duyumsadım. İster kendini bana okşatırken olsun, ister ansızın duyduğu bir sese kulak kabartmış, ister mahallede yeni boy göstermeye başlayan kısa tüylü erkek kediyi gözünü kırpmadan izlemiş, ya da herzaman büyük bir şevkle üstümüzden geçen saksağanlara heyecanla bakmış, Zümrüt hep andaydı. Andan başka bir yerde değildi. Olamazdı da. Onun zihninde bir geçmiş ve gelecek yoktu ki. O sadece VAR oluyordu. Hafızası vardı elbet. Beni tanıyor ve  ona göre davranıyordu mesela. Belki rüyasında eski deneyimlerini görüyordu. Ama bu anılar onun anda olmasını engellemiyordu. O her saniyeye dikkatle yaklaşıyor, çevresinde olup bitenleri tümüyle yargısız, sorusuz sualsiz, analiz etmeden, olduğu gibi görebiliyor ve deneyimleyebiliyordu. Ben de bunu yapabilen varlıklarla beraber olunca daha çok anda kalabildiğimi fark ettim. Ve doğanın en güzel öğretmen olduğunu birkez daha anladım.  

Bu cümleleri yazarken "an" sözcüğünün "ana" sözcüğü ile bir bağı olduğu gözüme çarptı. An da kalabilirsek eğer, o bizi kendi özümüze doğuran bir ana gibi oluyor sanırım...

Anla dolu güzel bir haftasonu dilerim herkese....