Yazar-Okur-Yazar-Kitap

Elif Şafak'ın kitaplarının içine düştüm yine. Sanki görünmeyen bir el, beni hiç ummadığım bir anda itti yeninden tutkuyla okumaya. "Aşk" la bıraktığım yola, "Firarperest"le devam ediyorum şimdi. Sırada bekleyenler de var başucumda: ilk romanı "Pinhan",  "Siyah Süt" ve "Baba ve Piç". Her seferinde hayret ve heyecanla, sanki kendim yazmışcasına okuyorum satırlarını. Bir yazarın dilini kendime bu kadar yakın hissetmemiştim son zamanlarda. En son Vladimir Nabokov'un "Bir Günbatımı Ayrıntıları" olmuştu vazgeçilmezlerim arasında. Ama Elif Şafak biraz daha başka. Anlatması zor. Sanırım kendisi de bu zorluğu fark etmiş ki şöyle yazmış satırlarında: Nasıl anlatsam aslolanın okur ve yazar arasında değil, okur ve kitap arasında kurulan bağ olduğunu? Nasıl anlatsam kitapların yazarlarına değil, aslında onları seven, anlayan ve sahiplenen okurlara ait olduğunu? Nasıl anlatsam benim baktığım yerden tek tek her okurun ayrı, ayrıcalıklı ve özel olduğunu?"

Ve böylece, anlatmış yazının özgürlüğünü. Sözcüklerin anlamlara hapsolmayı aslında hiç sevmediklerini. Her okurda farklı farklı biçimlere bürünerek sonsuz olabildiklerini. Ve bu ebediyetin içinde yeniden doğup yeniden ölmeyi göze aldıkları için, belki de örnek alınası bir varlığa sahip olduklarını...

"Roman sanatların en yalnızıdır" demiş Elif Şafak. Çünkü bilmiş, doğumun ve ölümün sadece yalnızlık içinde var olabileceğini.