Dost dostun ay(na/nı)sıdır

Serdar Özkan'ı daha önce okumamıştım. "Kayıp Gül"'ün çok sattığını duymuş ama almamıştım. Geçenlerde benim için çok değerli bir dostum için kitapçıdan bir dergi seçerken gözüme ilişti "Hayatın Işıkları Yanınca" adlı kitabı. Hiç duraksamadan gittim, seçtim ve aldım iki tane, nedenini bilmeden. Ve su gibi akan bir dilde yazılmış içindeki yolculuğa bıraktım kendimi, hemen bitmesin diye yavaş okumaya gayret ederken.

Romanda, kendine "arkadaş" arayan Ömer isimli bir çocuğun hikayesi var. Ömer şöyle diyor kitabın bir yerdinde: "Benim için arkadaş içimdekini bilen demek". "Arkadaşlık ise iki çocuğun bir çocuk olması".

İçimizdekini biz bilmeden bilen, bildiği için de bizi anlayan birine ihtiyaç duyuyoruz hepimiz. Çünkü ancak o kişi bizi yargılamadan, olduğu gibi kabul edebilir diye düşünüyoruz belki de. Ya da bizi zaten bildiği için ona hiçbir açıklama gereği duymayacağız diye düşünüp rahatlamak istiyoruz. Ve böylece, içimizle "bir" olanı arayıp duruyor, bulamayınca da özlemini çekiyoruz.

İçimizdekini dışarda aramak bizim kaderimiz. Ya da alışkanlığımız. Bize biz kadar yakın birini bulma arzumuz belki de kendimize yakın olmayı unuttuğumuzdan. Oysa içimizde olup biteni ne kadar tanıyoruz ki? Bir başkası bizi bizim yerimize bilsin isteyişimiz bu yüzden olmasın sakın?

Yine de bazen, bazı özel insanlarla aramızda bir ağ, bir yakınlık ve hatta bilindiklik hissi oluyor. Onların bizi anladığını ve bizim de onları anladığını kalbimiz biliyor. İşte böyle kişilerle karşılaşınca büyük bir huzur, sevinç ve mutluluk hissi yaşıyoruz içimizde. Bazen konuşmak bile istemiyoruz. Sadece varlıkları yetiyor.

Hayatınızda böyle yakın hissettiğiniz kişilerle daha sık karşılaşmanız dileğiyle, bu yazıyı bana ayna olan tüm dostlarıma ithaf ediyorum.

Sevgimle


Resim: Escher/ Peeled Faces